Er waren natuurlijk mensen die Mark Everett, alias E, als soloartiest al in de gaten hadden, maar voor de rest (lees: de overgrote meerderheid van degenen die dit lezen) kwamen Eels met hun debuut Beautiful Freak in ?96 min of meer uit de lucht vallen. Een plaat zoals ze niet al te veel gemaakt worden: een band met een, hoewel eclectisch, volstrekt eigen geluid en nummers die ergens over gingen in het algemeen en over verdriet en eenzaamheid in het bijzonder. Bovendien bleek het trio, naast zanger/gitarist E bestaande uit drummer Butch en (de inmiddels vertrokken) bassist Tommy, live ook nog eens flink uit te kunnen pakken. Naast E?s persoonlijke sores vormden die van zijn zus Elizabeth een vooraanstaand onderwerp van Beautiful Freak. Rond de release van die plaat maakte zij een einde aan haar leven. Die traumatische gebeurtenis is het voornaamste onderwerp van Electro-shock Blues, de tweede plaat van Eels, die haast nog intenser en ontroerender is dan het debuut. Maar: waar de argeloze luisteraar nu misschien een uiterst duister en moeilijk verteerbaar document zou verwachten, klinkt Electro-shock Blues niet alleen melancholiek- niet eens treurig eigenlijk- (3 Speed, Climbing To The Moon), maar ook vaak opbeurend en vol humor (Last Stop: This Town, P.s. You Rock My World), of sereen (Efil?s God, Going To Your Funeral Part II). Het is de kracht van E, die bepaald niet om de hete brij heen draait, om door verdrietige teksten heen hoop en herkenning te laten klinken (?Sometimes songs can make people feel less alone. That?s my mission.?, zei hij ooit). De muziek nu, want het mengsel van breekbare liedjes, gruizige gitaarrock, getingeltangel en jazzy samples maakte het geluid van Eels ten tijde van Beautiful Freak, zeg maar, uniek. Uniek, maar duidelijk herkenbaar, is dat geluid op Electro-shock Blues nog steeds, maar als een herhalingsoefening klinkt het hoogst zelden. Eels hebben hun melancholieke prachtsongs opnieuw opgeleukt met geluidjes assorti, maar blijkbaar hebben ze genoeg talent en idee