ANATHEMA

Deze nieuwste van deze Britse Nederlanders kent een soortgelijk patroon als
voorganger A Fine Day To Exit. Dat wil zeggen: dat lange, sfeervolle en door
gevoelige stem gedragen passages nog af en toe abrupt onderbroken worden door
een eruptie van de welbekende hartverscheurende gitaren. Anathema lijkt daarmee
definitief gebroken te hebben met het harde verleden en nu zijn heil te zoeken
in verkenning en uitdieping van de ziel. Laat onverlet dat dat laatste op
zeer indringende wijze gebeurt en de groep rijpt dan ook nog steeds met ieder
album. Het schijnt dat deze melancholieken een loyale harde (of moet ik zeggen
zachte?) kern van fans hebben, die waarschijnlijk wel mee zullen groeien met de
tijd. Aan de andere kant zouden deze metaloverstijgende, muzikale
zieleroerselen toch ook een grote groep nieuwe mensen moeten kunnen aanspreken.