Hoewel haar debuutalbum pas nu verschijnt, hebben vele duizenden Nederlanders Jo Harman het afgelopen jaar al zien optreden. Was het niet op Parkpop, dan wel in het voorprogramma van de Cranberries, Mick Hucknall of Johnny Winter. In haar thuisland Engeland maakte ze ook al veel indruk op het festival van Cheltenham en bij de BBC. Geen wonder dus dat er reikhalzend werd uitgekeken naar Dirt On My Tongue. In de begeleidende bio van de platenmaatschappij wordt ze in één adem genoemd met Amy Winehouse, Joss Stone en Adele, waarmee de nietsvermoedende luisteraar wel even op het verkeerde been wordt gezet . Goed, Jo Harman is ook een jonge en bijzonder getalenteerde Britse die nieuw leven blaast in oude genres, maar verder zijn er weinig overeenkomsten. Die oude genres zijn in dit geval blues en gospel, maar Harman is meer een traditionalist dan een vernieuwer. Haar belangrijkste wapen is haar fantastische stem, die die het midden houdt tussen Beth Hart en Eva Cassidy en zich niet bezondigt aan vocale excessen. IJzersterke liedjes, een uitstekende band en een perfect gedoseerde productie doen de rest. Muzikaal gezien brengt Jo Harman weinig nieuws, maar ze doet het op zo’n verfrissende manier dat Dirt On My Tongue zonder meer tot de beste debuten van het jaar gerekend kan worden.
