De eerste noten van Swanlights klinken bijna als een jaren vijftig musical. De toon van Antony & The Johnsons vierde album is gezet. In eerste instantie valt het me zwaar om woorden te vinden voor Antony Hegarty’s nieuwste kindje. De immer bedroefde en naar corpulentie neigende artiest, die zich maar geen raad weet met zijn geaardheid, roept een sfeer op van theatrale pijn en dat maakt hem soms moeilijk te pruimen. Zoals in het verschrikkelijke Thank You For Your Love, een immer herhalende mantra die Eersteklas Jeuk bezorgd. Maar ja, dan is daar bijvoorbeeld ook het beklemmend mooie The Spirit Was Gone, waarin Antony met zijn stem, ondersteund door piano en strijkers, bijna rechtstreeks je hart binnenwandelt. Eenzelfde lot ondergaat het tranen opwekkende slotnummer Christina’s Farm. Wat een klasse en wat een oprechtheid! Antony & The Johnsons is/zijn het best als het gestript is van tierlantijnen en overacting en daar wringt het soms een beetje. Zo ook op Swanlights, waar pracht en overproductie zich dus afwisselen. Er zijn weinig gastvocalisten op dit album te vinden. Eigenlijk is Björk de enige. Zij mag de leadvocalen voor haar rekening nemen in het niemendallerige Fléta. Behalve Swanlights lanceerde Antony ook nog een EPtje, dat naar analogie van de Ep van het vorige album The Crying Light nog een viertal nieuwe nummers bevat. De eindconclusie moge zijn dat Antony & The Johnsons je gevoel nog immer diep weten te raken, maar dat het na vier albums misschien eens tijd wordt voor een geheel nieuwe richting.
