SEDIBUS

Tweeledig, daar zou ik deze review wel mee kunnen beginnen; Dubbel kenmerkt de carrière van Dr. Alex 'Orb' Paterson waarbij de 'dr.' niet staat voor doctor maar zijn overige twee voornamen; te weten Duncan Robert. Gepaard (!) gaande met een constante in 's mans oeuvre; hij heeft altijd een muzikale grootheid aan zijn zijde die een ongekend grote creatieve input meegeven aan zijn projecten. Jimmy Cauty, Kris 'Trash' Weston, Steve Hillage, Andy Falconer, Thomas Fehlmann, Andy Hughes, Martin 'Youth' Glover, om er een aantal te noemen, maar verre van compleet deze opsomming. Sedibus is het duoproject met Andy Falconer. Laatstgenoemde was de technicus van het onvolprezen Orb-debuut “Adventures beyond The Utraworld” uit 1991. Drie jaar geleden zag hun verpletterende eersteling 'The Heavens' het licht. Innemend fris geworteld in de Orb van toen, maar evenzogoed een heerlijke tegenhanger van alle Corona-Covid perikelen. Nu gevolgd door absoluut niet meer van hetzelfde, maar beslist herkenbaar en verloochenen hun afkomst niet.

SE'T'I heeft een dubbele mening; het zoeken naar buitenaards leven ( the Search for Extra-Terrestrial Intelligence) en in het Engels is het ook de aanduiding voor 'een bank, als in een sofa; iets om op te zitten, onderuit te hangen quite possibly while getting stoned.( the Orb maakt er geen geheim van dat hij niet 'vies' is van...) Voor SETI namen zij ruim twee jaar de tijd om de vorm die zij hadden (gevonden) open te breken en op zoek te gaan naar nieuwe gronden. Resulterend in het verdere gebruik van akoestische instrumenten in zowel een herkenbaar als ook in een gereproduceerd geluid op dit album. Piano, akoestische gitaar, sax, xylofoon, mandoline, viool en cello's en heel verrassend op 'n gegeven moment de Nyabinghi-drumming die prachtig tevoorschijn komt. SE'T'I telt vijf tracks; de twee openingstracks duren 20 minuten, gevolgd door de driedelige SE'T'I suite. Het begint allemaal heel kalm. Paradise is nog zoiets als 'ambient unplugged'. Na negen minuten doet een sax zijn intrede alsof we de baan rondom moeder aarde nu gaan verlaten. De bemanning laat de wetenschappelijke missie los om Jazz te omarmen. Het tweede nummer, Purgatory start met de oh zo typische Paterson samples: stemmen uit een ver verleden uit het BBC-archief, vocale samples, radio aankondigingen en voor je er erg in hebt word je meegenomen in een meanderende minimalistische compositie die sterke verwijzingen kent naar Electric Counterpoint van Pat Metheney/ Steve Reich. De driedelige suite -opmerkelijk- is echt een compositie bijna klassiek te noemen rondom de zoektocht van ons mensen, i.e. NASA, naar leven daar buiten ons zicht veld.
Is het eerste deel nog voorzichtig aftastend; part 2 geeft het thema meer dynamiek door de ritmiek en het heerlijk ironische, humoristische gebruik van stem-samples, ontegenzeggelijk herkenbaar des Orb's.

‘Was Jesus an alien?’
‘I’m gonna go with “No”, he was just a really cool guy’
Waarop na enige hesitatie volgt; 'I think he's a robot'

Het album in zijn geheel gaat verder dan hun eersteling. Consistent, muzikaler en in veel mindere mate 'drone'-ambient. De ontwikkeling pakt uitermate positief uit en maakt het album plezierig om te (her-) beluisteren….. Sir Alex en Orbman Falconer presenteren u een Jaarlijstjes kanshebber. (Paul Maas)