ROEKA, ALEX

Gegroefd. Dat is hij. Gegroefd. Dat zingt hij. Alex Roeka trekt diepe sporen door het gelaat van het leven. Van fluisterend diep tot schreeuwend heftig. Gevoelgravend verdiept hij zich in hedendaagse verlokkingen. Prikt hij illusies door. Vertaalt hij de schaduwzijde van onze tijd in prachtige, levendige beelden. En nu is hier zijn nieuwste album.

Met bandleden van Johan en Tim Knol en productie van Frans Hagenaars nam Roeka zijn meest sprekende album tot nu toe op. Zo eentje waarop je duidelijk kunt horen dat zijn nieuwe band hem tot grote hoogten stuwt. Met zeggingskracht. Muzikaal gezien is dit Roeka's meest frisse album tot nu toe. De teksten zijn als altijd eerlijk en venijnig. Misschien moet je wel een in België wonende Nederlander zijn om zo over ons land te kunnen schrijven. En misschien moet je wel het lef van Alex Roeka hebben om zo eerlijk over je eigen leven te kunnen schrijven.

Eerdere albums en theaterprogramma's leverden al vergelijkingen op met Leonard Cohen en Bob Dylan. Net zo kwetsbaar. Net zo rauw. Net zo poëtisch. En net zo vanuit de tenen. Maar we geven toe: vergelijken met die grootheden is niet helemaal eerlijk. Cohen heeft geen Edison. En Dylan geen Annie M.G. Schmidtprijs. En geen verzamelde liedteksten bij Nijgh & Van Ditmar.(V2)