Recensie
Zodra tijdens albumopener Catamaran na een seconde of vijftien gitaren, orgel en sambabal tegelijkertijd hun werk doen, sluit ik mijn ogen en laat ik mij omarmen door de zonovergoten melodie- en gitaarlijnen die mij vrijwel direct meenemen naar vervlogen tijden. Met één been in het zand en de ander in de jaren ’60 schieten verschillende beelden vertraagd voorbij. Een witte Cadillac Coupe DeVille, palmbomen, Californië, witte stranden, cocktails, prachtige vrouwen en stoere surfers. Het leven is mooi en dat beseffen de vier heren van het Amerikaanse Allah-Las, opgericht in 2008, evenzo. Het oude, aanstekelijke geluid refereert aan bands als The Byrds, Beach Boys en The Ventures, maar nergens roept de sound kopieergedrag op. Integendeel. Zo doet het instrumentale Sacred Sands aan een briljante scene uit een film als Blow of Pulp Fiction denken. Quentin Tarantino zou hier wel raad mee weten. De twaalf nummers zijn ongecompliceerd, opgewekt en soulvol, en borrelen van nostalgie en romantiek. Het album is overigens volledig analoog en met oude microfoons opgenomen in The Distillery Studio in Los Angeles en werd geproduceerd door Nick Waterhouse. Tijdens de donkere dagen die ons naderen is deze plaat een welhaast ideale reisgenoot richting de zomer van 2013.
