Als ik zou zeggen dat Danko Jones dit keer écht een andere plaat heeft gemaakt, zouden de meeste lezers waarschijnlijk vol ongeloof de bladzijde omslaan. Natuurlijk, Jones kleurt zijn songs nog steeds in met gespierde gitaren en andere oerkrachten, maar toch is het niet de zoveelste plaat in het rijtje. Tekstregels worden er niet constant met venijn uitgespuugd, maar er zijn zowaar melodieuze zanglijnen te horen. Het legt een licht gevoelige noot in de plaat, die verder natuurlijk nog steeds rockt als een hondsdolle neushoorn.
