BELCANTO, GUIDO

Instrumentale weelde is nooit echt aan Guido Belcanto besteed. Dat is op deze langspeler net zo. Een sobere subtiliteit, een warme stem en vooral ook een ontzettend beschaafde Nederlandse uitspraak zijn de voornaamste troeven. Opvallend is wel dat Belcanto ditmaal niet achter de piano is gaan zitten, maar zich volledig door gitaar heeft laten inspireren. Enkel bij meer opgewekte, vlotte liedjes gaat de troubadour al eens over op een meer uitgesproken (volks)instrumentarium. Zo geven mondharmonica en banjo de opgewekte opener 'Op de Pechstrook van het Leven' de nodige charme. Hetzelfde gebeurt door koperblazers bij de bluesy tango 'La Passionata', zowat het hoogtepunt van de cd. Voor het overgrote deel laat de man zich echter vooral vergezellen door zijn akoestische gitaar (en eventueel een schuifelende snaredrum). Deze vlag dekt dan ook vooral een uitgesproken tekstuele lading. Eenvoud, oprechtheid en herkenbaarheid zijn hierbij de voornaamste kenmerken. Guido zingt hoe hij zich voelt en zegt wat hij denkt en daar zit hem juist de kracht van kleinkunst. Wanneer Mira het refrein van de single 'Aanbid Me dan' aanvult (het tweede hoogtepunt van de plaat), wordt dit ten volle uitgespeeld.

Op 'Ik Zou Mijn Hart Willen Weggeven' legt Belcanto opnieuw zijn ziel bloot. De onrustige zoektocht naar het man / vrouw zijn heeft plaats mogen maken voor een gezapigheid en desolate eenvoud die via een gitaar perfect zijn weg naar buiten vindt. Het kleine misstapje 'Half een Man en Half een Vrouw' (een Nederlandse vertolking van de rock'n'rollsingle van Nick Lowe) wordt dan ook schroomloos weggevaagd om plaats te maken voor oprecht respect. (www.kwadratuur.be)