JAY-Z

Op Magna Carta Holy Grail blijkt eens te meer hoe snel een ontspannen stijl, bij gebrek aan krachtige verhalen en dwingende thema's, kan omslaan in een luie sound. Gelukkig toont Jay-Z wel te veel klasse en spitsvondigheid om dit werkelijk een tam album te maken. Grote pluim daarbij verdient ook Timbaland, die beats aflevert waarmee zelfs de meest modale rapper nog overeind zou blijven staan. Wat vooral knap is van de producties, is de veelzijdigheid: Timbo's beats zijn doorgaans binnen een paar tellen al te herkennen, maar hier varieert hij er driftig op los. Picasso Baby (vrij letterlijk hiervan gesampled) heeft met de vlotte drums en het gitaarrifje een vrij ouderwetse hiphopsound, terwijl de met clichés doordrenkte opener Holy Grail (met Justin Timberlake) gemaakt lijkt voor de hitlijsten. Ook de andere producers - onder meer Swizz Beats, Hit-Boy, Pharrell - leveren knap en strak werk, en zorgen ervoor dat de plaat een professioneel en gevarieerd geluid heeft. Zowel inhoudelijk als muzikaal schommelt Magna Carta Holy Grail heen en weer tussen uitersten. Tussen de grillen van een twijfelende veertiger en grootse feesten in landhuizen. Tussen champagne in een privévliegtuig en twijfel naast het kraambed van de dochter. Wat valt er voor Jay-Z nog te winnen? Die vraag stelt hij zichzelf niet, maar lijkt hem wel bezig gehouden te hebben. Op Magna Carta Holy Grail is Jay-Z hoorbaar zoekende, naar een nieuwe rol, binnen zijn gezin en binnen de hiphopwereld. Het album ligt daarmee in het verlengde van Watch the Throne en is misschien geen hoogtepunt uit zijn oeuvre, maar na zijn voorgaande releases wel een duidelijke stap vooruit. Van grootse of spectaculaire vorm is geen sprake, de echte scherpte ontbreekt nog, maar Jay-Z doet en probeert meer dan hij in jaren heeft gedaan. On to the next one.

(tekst: www.statemagazine.nl/)