SMITH WESTERNS

Derde album alweer van deze nog steeds jonge honden uit Chicago die hun liefde voor sixties garage en seventies glam trots op hun mouw dragen. In 2009 leidde dat tot levenslustige lo-fi punkrock (het titelloze debuut) en twee jaar later tot glorieuze powerpop (Dye It Blonde). Op Soft Will blijken de muzikale bakens alweer verzet, zonder dat de inspiratiebronnen wezenlijk zijn veranderd. De liedjes zijn direct herkenbaar als Smith Westerns, maar dit keer klinken ze bedachtzamer, serieuzer en nostalgischer. Vlakker en saaier ook, lijkt het op het eerste gehoor, maar dat blijkt een misvatting van formaat. Hoe vaker je deze plaat namelijk beluistert, hoe meer de gelaagdheid van de composities zich openbaart en dan wordt duidelijk hoezeer de Smith Westerns muzikaal gegroeid zijn in de afgelopen jaren. Mooi voorbeeld daarvan zijn de subtiele synths in het dromerige XXIII, dat slechts een van de vele hoogtepunten is. Waar Dye It Blonde uitblonk in catchy nummers die allemaal als single uitgebracht hadden kunnen worden, duurt het bij Soft Will wat langer voor de liedjes blijven hangen, maar als het eenmaal zover is laten ze ook niet meer los. Prachtalbum!