Er zijn genoeg artiesten die zich laten inspireren door lang vervlogen tijden, maar heel soms weet zo’n artiest het verleden ook daadwerkelijk weer tot leven te wekken. C.W. Stoneking leek tot voor kort de enige die die magische gave had. Maar wie een paar jaar terug op het Groningse TakeRoot Festival was, kon zich daar al verwonderen over de podiumkunsten van Pokey LaFarge. Zijn aanstekelijke mix van oude jazz en ragtime blues bleek vervolgens zelfs zo goed in de smaak te vallen in Nederland, dat er in de bovenzaal van Paradiso een live album werd opgenomen. Maar ook in Amerika bleef LaFarge niet onopgemerkt. Niemand minder dan Jack White was gecharmeerd van het authentieke geluid en bood de Amerikaan aan om een album op zijn Third Man Records uit te brengen. Een perfecte match, die LaFarge met zijn tweede album op dat label hopelijk het succes zal brengen dat hij verdient. Het lijkt erop dat dat nabij is, want onlangs werd LaFarge al met zijn band verwelkomd in de talkshow van David Letterman. Gelukkig heeft hij een album op zak dat sterk genoeg is om die aandacht te rechtvaardigen. En hoewel LaFarge met zijn kenmerkende stem en gitaar het stralende middelpunt vormt, is de band om hem heen er ook één om van te genieten. Warme tonen van klarinet en trompet kleuren het geheel prachtig in, ondersteund door contrabas en percussie. Af en toe onweerstaanbaar swingend maar op de juiste momenten ook melancholisch slepend en romantisch wegdromend. Als één van de beste zwart-wit films die je ooit gehoord hebt.
