STOCKDALE, ANDREW

Toen vorige maand bekend werd dat Wolfmother niet meer bestaat, was dat geen reden tot schrik. Andrew Stockdale, de enige constante in die band, gaat immers onder eigen naam verder en zijn eerste solo-plaat is er meteen. Om inspiratie heeft hij kennelijk niet verlegen gezeten, want hij komt met maar liefst zeventien nummers op de proppen. De eerste twaalf daarvan klinken precies als verwacht: heerlijk vette, groovende rock, met de voeten stevig in de jaren ’70 (Black Sabbath, Led Zeppelin, Aerosmith). Al dit lekkers bovendien aangekleed met mellotron, Wurlitzer, mondharmonica en natuurlijk de snerpende vocalen van Stockdale himself. Maar Andrew Stockdale is niet voor een gat te vangen. Op het eind van de plaat laat hij zien ook in een kalmer segment de weg te weten, want ook voor catchy pop met Westcoast en sixtiesinvloeden (Suitcase, Country, Black Swan, Everyday Drone) draait hij kennelijk zijn hand niet om.