Op dit derde album van the Baptist Generals, hebben we maarliefst elf jaar moeten wachten. Niet dat de band al die tijd heeft stilgelegen. Het is namelijk duidelijk te horen dat er het een en ander is gesleuteld aan het bandgeluid. De rauwe rammelige lo-fi sound heeft ruimte gemaakt voor een warmere huiskamer setting. Geheel in stijl verschijnt deze comeback op het hippe Sub Pop-label, maar het frisse poppy begin is niet echt een voorbode van wat gaat komen. Wat volgt zijn een set stemmige karaktervolle luisterliedjes, subtiel aangekleed met een opvallend breed instrumentarium. Zelfs een marinba kenmerkt met hypnotische klanken een enkel liedje als Broken Glass. De setting en drie-dimensionale liedjes van frontman Chris Flemmons, passen perfect bij zijn breekbare stem. Zo breekt de band niet met haar oorspronkelijke geaardheid, maar heeft het andere wegen gevonden om in te slaan en zet soms daarbij op aanstekelijke wijze en passant haar toehoorder op het verkeerde been. Het is er dan ook eentje die niet gauw zal gaan vervelen.
