Recensie
Het is geen gedurfde opmerking om te stellen dat de muziek van Sigur Rós de laatste jaren minder relevant is geworden. De IJslanders zetten aan het begin van deze eeuw eigenhandig een nieuw genre op de kaart - dat van de gevoelige, etherische postrock - maar de laatste twee albums, Með suð í eyrum við spilum endalaust (2008) en Valtari (2012), veroorzaakten niet meer zo’n aardverschuiving als Ágætis byrjun (1999) en het naamloze album met de haakjes op de hoes (2002). Wel werden dapper nieuwe wegen ingeslagen: Endalaust was opgewekt, bijna poppy (en leverde ze radiohitjes op) en Valtari voldeed meer dan al het voorgaande werk aan de term ‘ambient’: rustige, lang uitgesponnen soundscapes met slechts een enkele uitbarsting. Kveikur, zo zei de band eind vorig jaar, zou juist weer ‘anti-Valtari’ worden. Aan die belofte hebben ze zich gehouden. Dit zevende studioalbum klinkt alsof de innerlijke demonen van het soms zo beduusd ogende vijftal een geluid hebben gekregen. Onheilspellend drumwerk, de stem van Jonsí die rondzingt als die van een geest, rijke orkestraties die tempo maken. We hoeven niet meer zeven minuten op de muzikale eruptie te wachten, maar krijgen hem al na twintig seconden van opener Brennistein. Draai de volumeknop genoeg naar rechts en je boxen staan te trillen op de vloerbedekking. En zo blijft het, tot aan de berusting in de wondermooie afsluiter, Var. Kveikur is zo duister en mysterieus als de hoes doet vermoeden. Zo hebben we Sigur Rós lange tijd niet gehoord.
