De neo soul band uit Chicago is met haar derde album duidelijk geworteld in de rudimentaire Memphis sound van iedereen die door Booker T And The MG's begeleid werd, maar is net zo duidelijk een band van haar eigen tijd. Onder productionele leiding van Howard Bilerman (nota bene de producer van Arcade Fire) blijft men niet stil staan bij het verleden. De scherpe, bijna punk rock-achtige riff van het titelnummer geeft het een felheid en energie mee die eerder bij garage rock bands wordt gevonden dan bij soul acts. Ook op de rest van het album, tot aan het R&B beïnvloedde Security toe, is het juist de gitaar die de boventoon voert. De rauwe vocalen van Brooks zijn wel weer duidelijk een erfenis van jarenlang luisteren naar Otis Redding en Wilson Pickett op z'n gruizelige best. Zowel Soul- als Gitaarrock liefhebbers zijn dan ook gebaat bij een luisterbeurt van Howl.
