Voorganger Faling Down A Mountain zal voor veel fans van Tindersticks niet bovenaan de lijst met favoriete albums staan. Niet omdat het een slechte plaat was, maar omdat er door de honger naar avontuur en het experiment geen overduidelijke lijn in te ontdekken viel. Op die plaat klonken Stuart Staples en de zijnen het best wanneer ze hun vertrouwde vorm helemaal los lieten, maar dat leken ze toch niet vol overgave te durven. Een interessante plaat was het zeker, maar de visie was niet helder genoeg om de luisteraar daar in mee te nemen. Een eerste luisterbeurt van The Something Rain doet denken aan de opluchting die zich van mij meester maakte toen ik The Hungry Saw voor het eerst hoorde. Die plaat liet destijds vijf jaar op zich wachten, waarin ik me vooral vertwijfeld afvroeg of daar na al die tijd nog wel een sterke plaat van kon komen. En of dat kon. Inmiddels zijn we bijna vier jaar verder en heeft Falling Down A Mountain diezelfde twijfel teweeg gebracht. En opnieuw onterecht. Opener Chocolate is nog niet direct typisch Tindersticks, maar met de spoken word van toetsenist David Boulter wordt wel direct een sterke sfeer neergezet. Show Me Everything is vervolgens onmiskenbaar Tindersticks: koele drums, een bezwerende contrabas, fladderende gitaarlijnen, Staples afwezige en tegelijkertijd gecontroleerde stem. De overige speeltijd wordt minutieus gebruikt om een ijzersterk geheel neer te zetten, waarin verlangen en wanhoop in prachtige verhalen muzikaal samenvallen. Voor zo’n plaat wacht ik graag nog eens vijf jaar.
The Something Rain is het negende studioalbum van tindersticks en behoort tot het beste werk van de band. Stuart A. Staples en co. maakten een plaat vol prachtig gecomponeerde liedjes: van sinister en oncomfortabel tot hoopvol en lieflijk.
Tussen mei 2010 en augustus 2011 nam tindersticks (geschreven zonder hoofdletter) het album op in de studio van voorman Staples, ergens in landelijk Frankrijk. De video voor de single Medicine werd opgenomen in deze studio die door de bandleden is gedoopt tot ‘Le Chien Chanceux’ (de gelukkige hond). The Something Rain ligt vanaf 21 februari in de winkel.
Spoken word
Het negen minuten durende openingsnummer van The Something Rain heet Chocolate. Begeleid door beheerst opgebouwde instrumentatie, luisteren we naar het gesproken verhaal van een man die op een avond in een kroeg door een vrouw versierd wordt. Ze eindigen bij haar thuis en wanneer de twee intiem worden, horen we: “My lips moved up her legs. ‘What the fuck!’ I had a large, hard dick poking me in the eye. ‘Shit, you’re a chap!’” En even later: “His eyes were still beautiful, deep brown, his lips still chocolaty and orangy. ‘Shit’, I said, ‘I was never a breast man anyway’” Een gewaagde, maar geslaagde opener, al zal de luisteraar het na enkele luisterbeurten vermoedelijk overslaan.
De beste liedjes van de cd zijn het energieke This Fire Of Autumn, waarin Staples’ baritonvocalen worden bekrachtigd door zangeres Gina Foster en Come Inside: een mooi uitgesponnen lied met schitterende blaaspartijen. Het absolute hoogtepunt is echter Medicine, waarin de geheimzinnige, melancholische melodie en de terneergeslagen teksten feilloos zijn afgestemd. De immer mompelende Staples is hier op zijn best. De vioolsolo aan het slot van het nummer is de kers op de slagroom.
Peinzend en treurend
‘At the albums heart lies the memory of the people we have lost in these last 2 years, but we were in no mood to be maudlin. It's to them. But it's for us. We are still drinking, laughing, crying, fighting, fucking, making our music. They wouldn’t have wanted it any other way.’, aldus de bandleden over het album. De kracht van The Something Rain ligt vooral in de afwisseling van spookachtig en wanhopig (Medicine en Frozen) en kalm en verwachtingsvol (Come Inside en het instrumentele slotstuk Goodbye Joe). In het labyrint van emoties dat The Something Rain is, leidt tindersticks de luisteraar steeds naar iets wat lijkt op een uitgang, maar nooit wordt het meer dan een hoopvolle glimp van die uitgang. Nergens wordt het overdreven sentimenteel, maar wel is het steeds peinzend en treurend. Geen album voor vrolijkerds en rouwdouwers, maar voor wie weleens stilletjes in een hoekje wegkruipt, is dit een juweel van een treurplaat.
