Na de heruitgave van Peace Machine op Provogue zo'n drie jaar terug, denkt men bij een vierde album toch al gauw aan een gevestigde naam, en met een staat van dienst als Sayce helemaal. Want: jaren op tournee met de schandalig vroeg gestorven Jeff Healey, die Sayce zelfs méntor mocht noemen, hand- en spandiensten bij het bij ons minder bekende Uncle Kracker en daarna opnieuw met een heuse mentor, Melissa Etheridge, aan de slag en dit alles nadat deze jonge Canadees zo ondersteboven was van de dood van Stevie Ray Vaughan dat hij toen pas écht besloot serieus die muziek in te gaan. Dié muziek ja, want Sayce is een jongeman naar ons hart: van het uitstervende ras Gitaarheld. Niet bepaald hip, maar wel ouderwets kwalitatief en even buitencategorisch en dus zeldzaam als zijn voorbeelden Clapton, de Kingen BB en Albert, Buddy Guy, Ry Cooder, Hendrix en Page. Op Steamroller voegt Sayce eigenhandig David Gilmour (afsluiter Aberstwyth) en Lenny Kravitz (Marigold) toe aan deze eregalerij, tevens twee hoogte- en rustpuntjes (hoewel) in deze voorts verbluffend dynamische, niet voor niets genaamde Steamroller, die de lat der bluesrock weer nét ietsje hoger legt voor tijd- en vakgenoten als Joe Bonamassa, Eric Gales en Kenny Wayne Shepherd, welke laatste trouwens tegenwoordig naar onze Waylon schijnt te luisteren.
