Tientallen jaren ervaring in bands als Japan, Porcupine Tree en Marillion hebben deze twee heren op hun naam staan. Al sinds hun eerste samenwerking op Hogarth’s solodebuut Ice Cream Genius, smeedden ze plannen om een plaat op te nemen. Zonder harde deadline kreeg Not The Weapon But The Hand de afgelopen jaren langzaam gestalte. Dat vertaalt zich in een ontspannen plaat, die drijft op het veelzijdige stemgebruik van Hogarth en de toetsen van Barbieri. Hogarth praat, fluistert en huilt zich door de nummers heen, waarbij vooral Red Kite er in positieve zin uitspringt. Barbieri laat ondertussen geen gelegenheid onbenut om met zijn keyboards een complexe, gelaagde sound te boetseren. Dat gevoegd bij de bescheiden percussie maakt Not The Weapon But The Hand een feest van subtiliteit. En daar moet je van houden.
