Wouter Hamel heeft met succesvolle albums Hamel en Nobody’s Tune zijn fanbase in thuisland Nederland, Europa, Japan en Korea flink zien groeien. Met zijn vrolijke en sfeervolle pianopop creëerde hij een unieke sound. Op Lohengrin bepaalt Wouter nu zelf zijn muzikale koers en doet het nu, in tegenstelling tot zijn eerste twee platen, ook zonder Nederlandse origineelste soulzanger, Benny Sings, achter de knoppen. Waar debuutplaat Hamel zo nu en dan nog wat schattig naïef klonk en opvolger Nobody’s Tune veel ‘poppier’ klonk zet Wouter Hamel met Lohengrin een volgende stap in zijn ontwikkeling. Mede door privé-beslommeringen en een nieuwe bezetting van zijn band horen we hier een muzikant die succesvol zijn een eigen weg zoekt en vindt. Mede door de frisse instrumentaties (van piano naar trombone) en de verschillende arrangementen (van Koninklijk Concertgebouworkest tot new trombone collective) spat de energie er van af. Zo is openingsnummer Touch The Stars een lekker vrolijk rommeling jaren 30 brassband deuntje en duikt in de eerste poppy single, Demise, een lekker vet gospelkoor op. Maar net zo goed wordt in bijvoorbeeld het door stemmige trombones gedragen Skimming The Skies flink gas teruggenomen en had zo op een plaat van Rufus Wainwright kunnen staan. En zo heeft elke song een geheel eigen textuur en wordt de experimenteerdrift van Wouter Hamel in klinkende munt omgezet: Lohengrin is zijn beste plaat tot nu toe én biedt volop mogelijkheden voor verdere internationale expansie!
