Hoewel Natalie Merchant in de tussenliggende jaren twee prachtige albums maakte rond teksten van anderen, is dit titelloze album het eerste in dertien jaar met volledig eigen werk. Terwijl ze werkte aan haar interpretaties van traditionele folksongs (The House Carpenter’s Daughter, 2003) en gedichten op muziek zette (Leave Your Sleep, 2010), schreef ze ook nieuwe liedjes, waarvan elf haar zowel muzikaal als thematisch vrij divers klinkende nieuwe album vormen. De lijst met meewerkende muzikanten telt bijna veertig namen, maar de kern wordt gevormd door haar vaste gitaristen Eric Della Penna en Gabriel Gordon, aangevuld met pianist Uri Sharlin en bassist Jesse Murphy. In combinatie met de nog steeds unieke en fraaie stem van Natalie zelf, zorgen zij ervoor dat de nummers toch als een eenheid overkomen. Als altijd liggen de accenten weer net wat anders dan op voorgaande albums, maar Natalie Merchant klinkt onmiskenbaar als Natalie Merchant, en als altijd zijn ook de liedjes van de hoogste kwaliteit. Nu ze de vijftig is gepasseerd en haar zwarte haren doorschoten zijn met grijze, kan Natalie Merchant met recht een grande dame van de popmuziek genoemd worden.
