De piano en Flying V gitaar in het appartement van Dr. Gregory House in de gelijknamige TV Serie zouden zomaar eens uit de privé collectie van acteur Hugh Laurie kunnen komen, want deze staat bekend om zijn grote muzikaliteit en uitstekende smaak. Dat werd al bevestigd op zijn ode aan New Orleans op zijn debuutplaat Let Them Talk. Op opvolger Didn’t It Rain gaat hij verder met zijn ontdekkingstocht door de vroege blues, en laat hij Louisiana achter zich, maar niet na met Dr. John’s Wild Honey en Jelly Roll Morton’s A Man Like You passend afscheid te hebben genomen. In Memphis aangekomen weet hij zelfs in een platgespeelde klassieker als W.C.Handy’s St. Louis Blues een nieuwe frisheid te leggen, vooral gevoed door zijn uitstekende pianospel in combinatie met de strakke Copper Bottom Band en een hoorbare liefde voor de muziek. Die laatste deelt hij met Joe Henry en Taj Mahal, respectievelijk producer en gast op het album, en beide ook niet onbekend met het doorgronden van de Amerikaanse Rhythm ’n Blues roots. Net als bij Laurie’s medische alter ego is er niets te bespeuren van zijn keurige Oxford Engels, dat we kennen van zijn vroegere komedie show A Bit Of Fry And Laurie, en legt hij de Southern drawl er niet dik genoeg op om een truukje te worden. Een mooie ode van een liefhebber die ons nog maar eens wijst op de enorme schatten die verborgen liggen in de geschiedenis van de Blues.
