Al vanaf de eerste noten klinkt Giants weer helemaal des Stranglers: pompende baslijnen, pakkende keyboardloopjes en de vaart er lekker inhoudend. Op nummers als Mercury Rising, Freedom Is Insane en My Fickle Resolve heeft het viertal er hoorbaar plezier in, terwijl de band onderhand veertig jaar meedraait en drummer Jet Black ruim 70 is. Het album, waarop JJ Burnel en Baz Warne afwisselend de zang voor hun rekening nemen, klinkt een stuk geïnspireerder en vitaler dan de matte voorganger Suite XVI uit 2006. In deze vorm bewijzen The Stranglers nog wel wat jaartjes mee te kunnen. Maar of dat ook gebeurt is twijfelachtig. JJ Burnel liet zich al eens ontvallen nog eenmaal alles uit de kast te willen halen en het dan welletjes te vinden. Ook de ietwat lugubere albumcover, een galg met vier stroppen, kan duiden op een slotakkoord. In dat geval beslist een waardige.
